how are you? albo nie zapętlaj się w paplaniu

W liceum miałam uczulenie na pytanie "co słychać?". Nie wiedziałam co na nie odpowiedzieć, nie sądziłam, że kogokolwiek faktycznie obchodzi co u mnie słychać. Byłam przekonana, że jestem nudziarą a to co mam do powiedzenia nikogo nie zainteresuje. Serio, bardzo długo myślałam, że jestem nudna i nie umiem poznawać nowych ludzi. Nie wiem skąd takie przekonanie. Być może dlatego, że byłam nieśmiała i wszyscy wokół wydawali mi się mądrzejsi, ciekawsi i lepsi. A może z innych powodów. Nie wiem, ważne, że już tak nie myślę. W pewnym momencie mojego życia rozejrzałam się wokół i zobaczyłam, że w Szczecinie zostały mi dwie znajome osoby. Część wyjechała, część się rozpełzła a części po prostu pozwoliłam odejść. W pierwszej kolejności musiałam zrozumieć, że brak znajomych nie oznacza katastrofy i przymusu siedzenia w domu. Dosyć szybko przestałam panikować z powodu samotności i wtedy trochę niespodziewanie pojawił się zupełnie nowy krąg znajomych. Chyba właśnie w tym czasie zrozumiałam, że nie tylko nie jestem nudziarą (przynajmniej nie dla wszystkich ;) ) ale na dodatek jestem całkiem dobrą organizatorką i bardzo lubię spotykać się z ludźmi.

Mimo upływu lat nie udało mi się przekonać do słów "co słychać?". Są w tej samej beczce co "co tam?", "jak leci?", "co nowego?" lub nieszczęsne "zdzwonimy się", takie zdawkowe nic nie znaczące równoważniki. Czy zadając je faktycznie czekasz na odpowiedź czy mówisz je z przyzwyczajenia? Ok, niektórzy wypowiadają te słowa szczerze, ale przeważająca ilość nawet nie zatrzyma się w swoim rozpędzie, rzuci hasło i biegnie dalej. Angielskie "how are you?" jest jeszcze gorsze, można położyć je na jednej półce z "cześć".

Zupełnie jak w piosence Fisza pt. "Bla bla bla" :

"Aha, nie rozmawiamy, nie rozmawiamy ze sobą wcale,

Każdy z nas kryje gdzieś w głębi smutki, smutki i żale... yhm (...)

Tak właśnie jest. Tylko dzień dobry, jak leci, w porządku, do jutra.

Takie bla bla bla, ukrywamy prawdę nie gadamy o niej wcale.

Łapię się na tym, że gdy rozmawiam z przyjaciółmi

To tak naprawdę nie mówimy o sobie,

Przelatujemy przez różne tematy,

Lecz nigdy o tym, co boli, każdy skrywać to w sobie woli."

Do tego właśnie sprowadza się strzelanie pustym "co tam?". Może lepiej przedłożyć ilość na jakość i po pierwsze ograniczyć ilość znajomych a po drugie zredukować częstotliwość pustej wymiany zdań?

Kiedy zaczęłam pisać bloga przyszła mi przez głowę myśl: "szkoda, że mam tak mało znajomych na fejsbuku". Mając pięciuset zamiast osiemdziesięciu byłabym w stanie dotrzeć do większego grona odbiorców. Myśl szybko wyparowała, bo przecież nie o to w tym chodzi. Facebook'a nie stosuję jako zbioru osób, który może mi się do czegoś przydać. To ludzie, z którymi chcę utrzymywać kontakt, którzy mnie inspirują, z którymi coś mnie łączy oraz których posty czytam z zainteresowaniem. Wydaje mi się, że dobrze jest zweryfikować swoje znajomości aby mieć więcej czasu na lepsze i wartościowe relacje. Nie zatrzymuj kogoś, jeśli nie masz z nim nic wspólnego, pozwól mu iść swoją drogą. Wierzę w teorię, że jesteśmy w stanie dzielić swoje życie z setką ludzi jednocześnie. Oznacza to, że nawet mając ogromną ilość znajomych tylko sto osób aktywnie uczestniczy w naszym życiu, niemożliwością jest utrzymywanie prawdziwego kontaktu ze wszystkimi. Teoria mówi też, że jeśli jedna osoba odchodzi z tego kręgu na jej miejsce pojawia się nowa, dlatego nie zatrzymuj nikogo na siłę.

Jeśli chodzi o puste słowa warto czasami zadać sobie trud i faktycznie zainteresować się drugim człowiekiem. Zapytać o sprawy ważne, podjąć ryzyko poznania rozmówcy. Nie mamy nic do stracenia a możemy wiele zyskać. Zamiast dzwonić do siebie codziennie w przelocie między kolejnymi zajęciami poświęć pół godziny w tygodniu i wysłuchaj czym druga osoba chce się podzielić. Odłóż na bok inne czynności, nie przeglądaj internetu, nie sprzątaj, nie rób zakupów, po prostu usiądź i porozmawiaj. Jedna uważna i szczera rozmowa da więcej niż częsta paplanina o niczym. I tak, po drugiej stronie słuchawki naprawdę słychać co robisz.

Zamiast ciepłym wiosennym słońcem ogrzejmy się przyjemną i wartościową rozmową.

Ps.Pisząc ten post zrobiłam szybką weryfikację i doszłam do wniosku, że najlepsze relacje mam z osobami, z którymi rozmawiam rzadko za to z uwagą. One znają mnie najlepiej ponieważ chcą poświęcić swój czas. Przy okazji przypomniało mi się jak szkoliłam swego tatę z uważnego słuchania. Kiedy widziałam, że przestaje słuchać po prostu przestawałam mówić i czekałam na reakcję. Zrobił duże postępy .